Pootje baden in de oceaan.

Hoi lieve lezers,

Ik schrijf jullie deze week zittend op een rots in de branding, het zeewater opspattend tegen m'n blote voeten. Ik was aangenaam verrast toen ik net voorzichtig de golven inliep, klaar voor de klap van het ijskoude water, en de zee vrij warm bleek te zijn. Even vergeten dat dit niet de Noordzee maar de Indische Oceaan is. Maar hierover straks meer, laat ik beginnen bij het begin van deze week: ik kreeg eindelijk een fiets tot mijn beschikking. Een enorm krakkemikkig ding wat bijna uit elkaar valt van ellende, dat wel, maar toch een fiets. Hier ben ik super blij mee want het geeft mij een mogelijkheid om me wat meer zelfstandig in de omgeving te bewegen. Op maandag probeerde ik hem dan ook gelijk uit: op de fiets naar het kinderdagverblijf. Mallika zei dat ik net een vogel was die over de weg vloog. Op dinsdag sprong ik daarom direct maar weer op de fiets, dit keer opzoek naar een prepaid data-kaart, want m'n eerste maand was verlopen en ik had dus geen internet meer. Dit bleek gelukkig niet zo moeilijk te vinden dus al snel had ik weer mijn geliefde internet terug. Ik was best een beetje trots op mezelf dat ik het Aziatisch verkeer getrotseerd had en in de chaos van boetiekjes het juiste winkeltje gevonden had hahah.
Woensdag daarintegen had ik een beetje een dipje. Er was namelijk weer es helemaal niks te doen. Het valt me nog steeds zwaar dat alles in deze cultuur zo traag gaat en dat de mensen dus een groot deel van de tijd heel weinig uitvoeren. Het is weer een beetje net als in expeditie Robinson, ik heb ondertussen wel honderd keer de tijd gehad m'n hele leven te overdenken ;). Daarnaast blijkt steeds meer dat het vrijwilligerswerk voor mij hier niet zo goed geregeld is waardoor er geen weekvullend programma ontstaat. Dit is wel echt een grote tegenvaller in dit hele avontuur. Ik probeerde dit zelf een beetje op te lossen door in te gaan op het aanbod van Pieter om op zijn school te komen helpen, maar hier kan ik helaas ook niet zoveel doen. Ik praat wel een beetje in het Engels met de leerlingen en vertel dingen over Nederland dus dit is opzich wel leerzaam, maar er is gewoon een Engels docent die lesgeeft. De engelse lesjes die ik zelf geef zijn wel leuk maar die zijn maar een paar keer per week en gaan ook regelmatig niet door (weer de trage cultuur hahah). Hier komt nog bij dat het straks in december vakantie is en het kinderdagverblijf dus een maand dicht gaat. Daarom heb ik besloten een paar weken eerder te stoppen en langer te gaan reizen. Op deze manier geef ik niet direct op en heb ik hier straks toch twee maanden m'n best gedaan iets neer te zetten, maar kwel ik mezelf niet te lang door hier te blijven terwijl ik heel weinig kan doen. Dan besteed ik die tijd liever om uitgebreid het land te bekijken. Dit hoef ik niet eens alleen te doen, want papa kon zijn reiskriebels door al mijn verhalen niet meer bedwingen en vroeg of die me niet kon komen vergezellen ;). Harstikke gezellig natuurlijk! En stiekem ben ik na twee maanden in m'n eentje tussen alleen maar locals ook best wel toe aan een bekend gezicht hahah. Het plan is nog steeds dat ik daarna in m'n eentje doorreis naar Vietnam.
Donderdag was het volle maan en dus weer een feestdag. In eerste instantie zag het ernaar uit dat dit dus wederom een dag zou worden waarin er niet zoveel te doen is. Maar in de loop van de ochtend belde Avanti ineens (de dochter van Mallika) met de mededeling dat ze met haar drie kinderen in Galle zat en of ik niet ook wilde komen. Ik grijp tegenwoordig alles wat me uit dit huis krijgt met beide handen aan, al helemaal als het naar de stad gaan betreft. Ik wil namelijk al een maand een dagje naar Galle dus dit aanbod was helemaal top. Mallika bracht me naar de bushalte, de bus reed net weg dus ze moest nog een stukje met de scooter de bus vooruit snellen zodat ik bij volgende halte kon instappen hahah. Eerst vond ik het een beetje onzin dat ze me bracht want de bushalte is op loopafstand, maar toen bleek het dus toch wel handig, anders had ik lang moeten wachten ;). Eenmaal op Galle busstation aangekomen kwam Avanti me ophalen en gingen we naar het park waar de kinderen in de speeltuin aan het spelen waren. De eerste keer dat ik in Galle was, was ik net aangekomen in Sri Lanka en nog heel erg overdonderd door alle gekte en bang dat iedereen die voorbijkwam een potentiële overvaller was. Deze keer was dit allemaal weg. Ik liep relaxt door de drukke straten en zag ineens dat iedereen die langskwam vriendelijk glimlachte. Nadat we een tijdje in het park hadden vertoefd gingen we naar de haven, want daar was een soort tentoonstelling van een schip van het leger. Dit was georganiseerd voor familie van soldaten, Avanti's man zit in het leger dus daarom gingen we hierheen. Helaas hield de pret voor mij op bij het intro-filmpje, want er worden geen buitenlanders toegelaten in (nog in gebruik) oorlogschepen. Nadat Avanti en de kinderen het schip hadden bekeken en ik had genoten van een koude namaak-fanta en me verdiept had in Roald Dahl (een goed boek bij je hebben kan nooit kwaad), wandelden we terug naar het busstation langs de zee. Ik word altijd blij van de zee (dat heb ik van m'n moeder hahah) en als je erg je best deed kon je door al het plastic afval zowaar een strandje, wat rotsen en de branding onderscheiden (zie foto's). De plastic vervuiling is hier wel echt een groot probleem, maar goed dus dat Mallika met haar organisatie hiertegen actie voert. Toen we het strandje hadden bereikt hebben Shana (dochtertje van 5), Asher (zoontje van 9) en ik rondgesprongen in de golven en gestruind over de rotsen. Avanti stond geamuseerd te kijken. Alleen de jongste spruit (het zoontje van 1) vond het wat minder leuk, hij zat angstig op de arm van z'n moeder naar de golven te staren. Mensen kijken vond die wel leuk, want telkens als er blanke mensen voorbijkwamen wees 'ie naar mij en vervolgens naar hen met dat schattige lachje van hem (dit schattige lachje valt ook te bewonderen op de bijgaande foto's hahah). Hierna streken we neer op de rotsen om zo verder terug te wandelen naar het busstation en ons weer te begeven richting Baddegama, en daarmee is de cirkel van deze blog rond. Ik zeg de oceaan gedag en keer weer terug naar de jungle. Voor nu, tenminste, want terugkeren naar de zee doen de familie Schotanus vrouwen altijd, toch mam?