Op avontuur in het noorden

Hoi lieve lezers,

Vorige week eindigde ik bij de stilte in Nilaveli, het kleine dorpje aan de oostkust waar we toen net waren aangekomen. We vonden het er wel erg stil, dus de volgende dag stapten we op de fiets naar een mooi beachresort in de buurt, die een restaurant en zwembad aan het strand hadden waar wij tegen een kleine vergoeding ook gebruik van mochten maken. Hier ontmoetten we Andrea. We raakten met haar aan de praat omdat ze ons vroeg waar we onze fietsen vandaan hadden. Ze sprak perfect Brits dus wij gingen ervan uit dat ze Britse was en spraken dus Engels met haar. Niet veel later zegt pap iets tegen mij in het Nederlands en zegt ze vol verbazing "oh jullie zijn Nederlands!" Andrea blijkt een Engelse kunstenaresse te zijn die met een Nederlandse kunstenaar samenwoont in Zeeland. Ze komt met allemaal grappige verhalen over de streng gereformeerden die in haar dorp wonen, deze mensen zijn totaal anders dan zij maar toch kunnen ze bepaalde dingen in elkaar wel waarderen. We praten over de Sri Lankaanse cultuur die zij ook erg goed kent, dit is al haar zevende keer op het eiland. De rest van de dag trekken we met elkaar op, en we spreken af de volgende dag samen Trincomalee en omgeving te verkennen.
De volgende dag bezoeken we eerst twee hindutempels, de eerste grotendeels goud geverfd. In alle hoeken staan goden, de één nog uitbundiger van uiterlijk dan de ander. Aan het plafond hangen een soort rode lampionnen en in het midden is een soort mini tempel waar de priesters zitten. In de gouden tempel moesten alle mannen hun shirt uitdoen. Wel raar dat mannen zich uit moeten kleden en vrouwen zich juist moeten bedekken. Na de gouden tempel bezochten we een hele kleurrijke tempel, in het wat hoger gelegen fort met uitzicht op de baai. Het noongebed was net gaande, dus er waren allerlei bellen, trommels en een trompet te horen. In de tempel waren vooral locals, dit maakt zoiets wel authentiek, en niet een leuk optreden voor de toeristen. Na de tempels gingen we naar Marbel Beach, een populair strandje onder de locals. Dit was duidelijk te merken, er waren verder helemaal geen buitenlandse toeristen op het strand. Andrea en ik wilden graag in zee zwemmen maar we waren onze zwemkleren vergeten. Na wat wikken en wegen besloten we het voorbeeld van de locals maar te volgen en doken we met onze kleren aan de golven in. Het was heel leuk om samen met allemaal Sri Lankaanse jongeren in de wilde golven rond te springen, zij vonden het ook heel leuk dat we met ze meededen. (Zie foto's, waar Andrea en ik in onze natte kleren te aanschouwen zijn) Op de terugweg reden we langs een meer met krokodillen, het was net een mini safari! We zagen nog meer dieren, namelijk koeien. Er zijn in het noorden veel zwerfkoeien. Deze koeien hebben niks anders te eten dan plastic afval dat overal rondzwerft. Als je zo'n koe plastic ziet eten en vervolgens langs kilometers plastic in de berm rijdt, dringt wel tot je door hoe erg de vervuiling is. Echt heel zonde van al het moois in de natuur.
Op zondag droegen we zelf verder bij aan de vervuiling door met de auto naar Jaffna te reizen, een stad in het noorden van Sri Lanka. Hier waren recent overstromingen geweest en dat was nog duidelijk te zien in het landschap. Overal lag modder waar we doorheen moesten ploegen en op verschillende plekken was de rivier zo hoog dat hij helemaal over het bruggetje heen stroomde en niet meer goed te zien was waar nou de weg liep. Verder is het noorden ook veel minder toeristisch dus de wegen waren niet optimaal. We hebben het gelukkig wel heelhuids gered naar Jaffna en hier hebben we vier dagen doorgebracht. We zagen heel veel kleurrijke hindutempels, met vrouwen in sari's nog kleurrijker. We gingen naar het noordelijkste puntje van het eiland, waar nog sporen van de tsunami te zien waren. Zo stond op de vuurtoren de datum gegraveerd (26.12.2004) en lagen er nog boten die op de kust geslagen waren. We bezochten ook nog een eilandje, waar we heen werden gebracht op een super klein krakkemikkig bootje dat bijna instortte van ellende, en dat uitpuilde van de mensen. Een paar Fransen naast ons zagen de humor er wel van in en zeiden tegen ons "ach, bijna net als in Rotterdam toch". Ja. Bijna.
De mensen in Jaffna zijn duidelijk nog niet zo gewend aan toeristen, dus we werden vaak nagestaard. Wij waren zo ongeveer de grootste bezienswaardigheid. Een paar keer wilden wat locals ook met ons op de foto, wel schattig maar dat voelt ook een beetje gek. De mensen waren wel allemaal heel vriendelijk en geïnteresseerd. De grimmige sfeer waar we voor gewaarschuwd waren in Jaffna, vanwege de recente oorlog, vonden wij heel erg meevallen.
Op vrijdag maakten we de tien uur durende treinreis van Jaffna terug naar de hoofdstad. In een ouderwetse stoomtrein reden we langs bouwvallige huisjes met golfplaten daken, langs kletsende meisjes met vlechtjes in witte schooluniformen, langs kinderen zwaaiend naar de trein, langs rivieren en meren, maar vooral langs heel veel palmbomen. Inmiddels zit ik aan het zwembad van ons laatste hotel, klaar om naar het vliegveld te gaan. Pap is vanochtend al vertrokken, terug naar Nederland. We hebben een hele goede reis samen gehad, maar na drie maanden Sri Lanka heb ik heel veel zin in een nieuw land. Op naar Vietnam!