Van de warmte naar de kou
25 januari 2019 - Hanoi, Vietnam
Hoi lieve lezers,
Op 20 januari vloog ik na 3 maanden het eiland onder India af. Ik heb al mijn vluchten geboekt bij Emirates dus ik moest eerst terug naar Dubai voor ik doorkon naar Hanoi. Dit is nogal een eindje om en ik kreeg dan ook snel spijt van deze route. Beide vluchten hadden turbulentie waar ik misselijk van werd, ik had het koud, zat enorm oncomfortabel en moest midden in de nacht overstappen. Na een verschrikkelijke nacht reizen kwam ik dan eindelijk aan in Vietnam. Toen ik in Sri Lanka landde was ik heel erg in paniek: waar was ik in godsnaam aan begonnen?! Dit is helemaal niks voor mij! Mamaaa!
Deze keer was dit anders, ik was vrij rustig, het kwam allemaal wel goed. Door de douane ging soepel, maar bij de bagageband moest ik erg lang wachten. Toen ik eindelijk m'n backpack had bemachtigd kocht ik een nieuwe simkaart, zodat ik weer fijn overal naartoe kan google mapsen (niet zo'n ster in ouderwets kaartlezen ;)), en ging ik opzoek naar m'n taxi die ik via het hostel had geregeld. Die kon ik alleen niet vinden. Wederom raakte ik niet in paniek (trots!) maar mailde ik het hostel dat ik de taxi niet kon vinden en regelde ik een andere taxi. Zwevend in een goede auto in plaats van een tuktuk over een goede snelweg in plaats van een modderweg reed ik richting Hanoi. De stad doemde op in al zijn glorie, een indrukwekkende skyline van wolkenkrabbers verscheen. Ik slikte even, als dat maar goed komt. Eindelijk kwam ik in m'n hostel aan, dat er gelukkig mooi en schoon uitzag. In m'n slaapzaal zaten twee Duitsers die me een slokje "rice wine" aanboden, een lokale sterke drank. Het backpackers leven is officieel begonnen. Na een warme douche en een kort dutje ging ik wat eten met Rick, een jongen die ik via de Facebookgroep Azië backpackers heb ontmoet. We gingen het oude centrum in en ik kwam er al snel achter dat het er heel gezellig is. Overal waren boetiekjes, lokale restaurantjes, lichtjes en vrolijke Vietnamezen. Alleen al dat de locals er zo anders uitzien dan in Sri Lanka is verfrissend. Het enige dat even wennen was is de temperatuur: een graadje of 15 met bewolking. Dat is wel wat anders dan 30 graden met volop zon. Gelukkig valt er op kou te kleden. 's Avonds was ik wel een beetje down. Ik was ontzettend moe en toen werd alles opeens best overweldigend. Gelukkig hielp even skypen met paps en mams en daarna een goede nachtrust veel. De volgende ochtend waagde ik me aan het gezamenlijk ontbijt waar ik twee Nederlandse meisjes ontmoette. Vervolgens raakten we aan de praat met een Amerikaan en Rick sloot ook aan. Met z'n vijven gingen we de stad in. Hanoi heeft een hele goede sfeer. Overal lopen mensen rond met volgeladen fietsen van dingentjes die ze verkopen. Veel vrouwen dragen een typisch Vietnamees hoedje. Op elke straathoek ruikt het naar de lekkerste lokale gerechten. Het verkeer is Aziatisch chaotisch, maar het is een leuke uitdaging om de weg over te steken. Je moet zelfverzekerd doorlopen en dan gaan alle honderden motors en scootertjes rakelings langs je heen. Na wat ronddwalen vinden we de Train Street, een bekend straatje in Hanoi waar een treinspoor doorheen loopt. Eens per dag komt de trein er ook echt langs! Helaas kregen wij dit tafareel niet te zien, maar we genoten wel van goede Vietnamese koffie in een schattig tentje langs het spoor. Als de eigenaresses ons iets kwamen brengen zeiden ze "chu chuuuu!", ze deden de trein na, heel grappig! We kletsten wat, en Nick (de Amerikaan) kreeg een gitaar in handen geduwd en begon wat deuntjes te spelen. Opeens was ons groepje de grote bezienswaardigheid in de straat hahah. 's Avonds gingen we uiteten met ons groepje en nog een Amerikaans meisje. We aten Vietnamees: verschillende soorten noedelsoep. Met stokjes, uiteraard. Nou vraag je je af, hoe eet je soep met stokjes? Hele goede vraag. Ik had na veel gedoe uiteindelijk de helft van de soep op, maar het was de moeite waard.
Voor de volgende twee dagen hadden Rick en ik een tour geboekt naar Halongbay, de bekendste baai van heel Vietnam. Het is een populaire activiteit om hier met een boot één of twee dagen doorheen te varen. De tour die wij hadden geboekt bleek echter niet geheel aan de verwachtingen te voldoen. De boot was heel oud en vervallen, de meeste activiteiten waren slecht georganiseerd, er waren twee tours samengevoegd waardoor de jongeren die een feestje wilden en de ouderen die rust wilden samen op één boot zaten. Het ergste was dat het personeel vreselijk onvriendelijk was. Het valt me sowieso wel op dat Vietnamezen niet de meest sociale mensen zijn. Van gewone locals is dat nog wel te begrijpen, ik maak thuis ook niet met iedereen een praatje, maar zelfs in restaurants wordt je vaak niet eens aangekeken. Dat is wel anders dan in Sri Lanka waar iedereen op straat je groet, mensen je altijd helpen en er regelmatig een praatje met je wordt aangeknoopt. Ik merk dat ik die gastvrijheid al behoorlijk begin te missen in het kille Vietnam. Anderzijds kijk ik mijn ogen uit naar de vele malen hogere organisatiegraad hier. Er zijn goede snelwegen, redelijk stevige gebouwen, bussen zonder versieringen en keiharde muziek. Er lopen geen koeien op de weg en mensen springen niet in een al rijdende trein.
Alle teleurstellingen wat betreft de tour naar Halongbay daargelaten was het natuurgebied zelf wel indrukwekkend. De baai bestaat uit zo'n 8000 eilandjes en rotsen die vanuit het water omhoog steken. Het was erg koud en mistig, maar desondanks was het uitzicht bijzonder. De baai ligt in de Golf van Tonkin en heeft een kustlijn van 120 kilometer. Het natuurgebied staat op de werelderfgoedlijst, hiervoor vond ik het overigens behoorlijk vervuild. Je zou verwachten dat er voorzichtiger wordt omgegaan met zo'n bijzondere plek. Eén van de betere activiteiten die we deden was kajakken door de baai. Je peddelt door blauw-groenig water langs groen-grijze rotsen. Op sommige plekken is een doorgang ontstaan en kan je onder de rots door varen. Als je omhoog kijkt zie je een heleboel vormen stenen en in het midden een zwart gat dat ver naar boven reikt. We moesten echter wel na een uur terug zijn bij de boot, en zo niet zouden ze zonder ons vertrekken. Eén Franse man was te laat omdat hij anderen had geholpen die vast waren komen te zitten op de rotsen, en onze gids was daar niet erg blij mee. Hij viel volledig tegen de Fransman uit omdat "we ons aan het schema moesten houden". Naast enorm onbeleefd vond ik dit ook erg on-Aziatisch, sinds wanneer houden die zich aan een tijdschema? Gelukkig waren de mede toeristen op de boot een stuk gezelliger en maakten we ons eigen feestje. 's Avonds hadden we een grote groep gevormd met vijf Europeanen, een stuk of zeven Australiërs, twee Koreanen, een meisje uit Indonesië, uit Bangladesh en de Verenigde Staten. Samen speelden we spelletjes en dronken we bier, terwijl de maan roodkleurig op het dek scheen. Iedereen bleef grapjes maken over hoe slecht de tour was en zo werd de tour eigenlijk niet meer zo slecht. Toen we de volgende dag weer terug waren in het inmiddels bekende en geliefde Hanoi gingen we met z'n allen uiteten. De binnenstad stond op z'n kop, want vanavond was de voetbalwedstrijd Vietnam-Japan. Na het eten bleven we in een barretje hangen en keken we vol spanning mee naar het balspel. Telkens als de bal in de richting van het doel kwam ging er een gons door de stampvolle straatjes. De twee landen waren aan elkaar gewaagd, maar Vietnam verloor uiteindelijk helaas met 1-0. Rond een uur of elf begon de bar langzaam leeg te druppelen, en hetzelfde gold voor ons groepje, want iedereen reisde morgen weer af naar de volgende bestemming. Mijn wekker stond om vijf uur. Wat een onchristelijke tijd, hoor ik je denken, en dat was het ook. Maar vandaag reis ik naar Ha Giang, en de bus vertrok vroeg. Ha Giang ligt helemaal in het noorden, vlakbij de grens met China. De bergen schijnen er mooi te zijn, dus dat moet maar eens geïnspecteerd worden. Wat ik wel weet, is dat het er erg koud is. De komende dagen zal ik leven in de enige trui die ik mee heb en proberen niet teveel te denken aan de tropische stranden waar ik een weekje geleden nog zat.
Op 20 januari vloog ik na 3 maanden het eiland onder India af. Ik heb al mijn vluchten geboekt bij Emirates dus ik moest eerst terug naar Dubai voor ik doorkon naar Hanoi. Dit is nogal een eindje om en ik kreeg dan ook snel spijt van deze route. Beide vluchten hadden turbulentie waar ik misselijk van werd, ik had het koud, zat enorm oncomfortabel en moest midden in de nacht overstappen. Na een verschrikkelijke nacht reizen kwam ik dan eindelijk aan in Vietnam. Toen ik in Sri Lanka landde was ik heel erg in paniek: waar was ik in godsnaam aan begonnen?! Dit is helemaal niks voor mij! Mamaaa!
Deze keer was dit anders, ik was vrij rustig, het kwam allemaal wel goed. Door de douane ging soepel, maar bij de bagageband moest ik erg lang wachten. Toen ik eindelijk m'n backpack had bemachtigd kocht ik een nieuwe simkaart, zodat ik weer fijn overal naartoe kan google mapsen (niet zo'n ster in ouderwets kaartlezen ;)), en ging ik opzoek naar m'n taxi die ik via het hostel had geregeld. Die kon ik alleen niet vinden. Wederom raakte ik niet in paniek (trots!) maar mailde ik het hostel dat ik de taxi niet kon vinden en regelde ik een andere taxi. Zwevend in een goede auto in plaats van een tuktuk over een goede snelweg in plaats van een modderweg reed ik richting Hanoi. De stad doemde op in al zijn glorie, een indrukwekkende skyline van wolkenkrabbers verscheen. Ik slikte even, als dat maar goed komt. Eindelijk kwam ik in m'n hostel aan, dat er gelukkig mooi en schoon uitzag. In m'n slaapzaal zaten twee Duitsers die me een slokje "rice wine" aanboden, een lokale sterke drank. Het backpackers leven is officieel begonnen. Na een warme douche en een kort dutje ging ik wat eten met Rick, een jongen die ik via de Facebookgroep Azië backpackers heb ontmoet. We gingen het oude centrum in en ik kwam er al snel achter dat het er heel gezellig is. Overal waren boetiekjes, lokale restaurantjes, lichtjes en vrolijke Vietnamezen. Alleen al dat de locals er zo anders uitzien dan in Sri Lanka is verfrissend. Het enige dat even wennen was is de temperatuur: een graadje of 15 met bewolking. Dat is wel wat anders dan 30 graden met volop zon. Gelukkig valt er op kou te kleden. 's Avonds was ik wel een beetje down. Ik was ontzettend moe en toen werd alles opeens best overweldigend. Gelukkig hielp even skypen met paps en mams en daarna een goede nachtrust veel. De volgende ochtend waagde ik me aan het gezamenlijk ontbijt waar ik twee Nederlandse meisjes ontmoette. Vervolgens raakten we aan de praat met een Amerikaan en Rick sloot ook aan. Met z'n vijven gingen we de stad in. Hanoi heeft een hele goede sfeer. Overal lopen mensen rond met volgeladen fietsen van dingentjes die ze verkopen. Veel vrouwen dragen een typisch Vietnamees hoedje. Op elke straathoek ruikt het naar de lekkerste lokale gerechten. Het verkeer is Aziatisch chaotisch, maar het is een leuke uitdaging om de weg over te steken. Je moet zelfverzekerd doorlopen en dan gaan alle honderden motors en scootertjes rakelings langs je heen. Na wat ronddwalen vinden we de Train Street, een bekend straatje in Hanoi waar een treinspoor doorheen loopt. Eens per dag komt de trein er ook echt langs! Helaas kregen wij dit tafareel niet te zien, maar we genoten wel van goede Vietnamese koffie in een schattig tentje langs het spoor. Als de eigenaresses ons iets kwamen brengen zeiden ze "chu chuuuu!", ze deden de trein na, heel grappig! We kletsten wat, en Nick (de Amerikaan) kreeg een gitaar in handen geduwd en begon wat deuntjes te spelen. Opeens was ons groepje de grote bezienswaardigheid in de straat hahah. 's Avonds gingen we uiteten met ons groepje en nog een Amerikaans meisje. We aten Vietnamees: verschillende soorten noedelsoep. Met stokjes, uiteraard. Nou vraag je je af, hoe eet je soep met stokjes? Hele goede vraag. Ik had na veel gedoe uiteindelijk de helft van de soep op, maar het was de moeite waard.
Voor de volgende twee dagen hadden Rick en ik een tour geboekt naar Halongbay, de bekendste baai van heel Vietnam. Het is een populaire activiteit om hier met een boot één of twee dagen doorheen te varen. De tour die wij hadden geboekt bleek echter niet geheel aan de verwachtingen te voldoen. De boot was heel oud en vervallen, de meeste activiteiten waren slecht georganiseerd, er waren twee tours samengevoegd waardoor de jongeren die een feestje wilden en de ouderen die rust wilden samen op één boot zaten. Het ergste was dat het personeel vreselijk onvriendelijk was. Het valt me sowieso wel op dat Vietnamezen niet de meest sociale mensen zijn. Van gewone locals is dat nog wel te begrijpen, ik maak thuis ook niet met iedereen een praatje, maar zelfs in restaurants wordt je vaak niet eens aangekeken. Dat is wel anders dan in Sri Lanka waar iedereen op straat je groet, mensen je altijd helpen en er regelmatig een praatje met je wordt aangeknoopt. Ik merk dat ik die gastvrijheid al behoorlijk begin te missen in het kille Vietnam. Anderzijds kijk ik mijn ogen uit naar de vele malen hogere organisatiegraad hier. Er zijn goede snelwegen, redelijk stevige gebouwen, bussen zonder versieringen en keiharde muziek. Er lopen geen koeien op de weg en mensen springen niet in een al rijdende trein.
Alle teleurstellingen wat betreft de tour naar Halongbay daargelaten was het natuurgebied zelf wel indrukwekkend. De baai bestaat uit zo'n 8000 eilandjes en rotsen die vanuit het water omhoog steken. Het was erg koud en mistig, maar desondanks was het uitzicht bijzonder. De baai ligt in de Golf van Tonkin en heeft een kustlijn van 120 kilometer. Het natuurgebied staat op de werelderfgoedlijst, hiervoor vond ik het overigens behoorlijk vervuild. Je zou verwachten dat er voorzichtiger wordt omgegaan met zo'n bijzondere plek. Eén van de betere activiteiten die we deden was kajakken door de baai. Je peddelt door blauw-groenig water langs groen-grijze rotsen. Op sommige plekken is een doorgang ontstaan en kan je onder de rots door varen. Als je omhoog kijkt zie je een heleboel vormen stenen en in het midden een zwart gat dat ver naar boven reikt. We moesten echter wel na een uur terug zijn bij de boot, en zo niet zouden ze zonder ons vertrekken. Eén Franse man was te laat omdat hij anderen had geholpen die vast waren komen te zitten op de rotsen, en onze gids was daar niet erg blij mee. Hij viel volledig tegen de Fransman uit omdat "we ons aan het schema moesten houden". Naast enorm onbeleefd vond ik dit ook erg on-Aziatisch, sinds wanneer houden die zich aan een tijdschema? Gelukkig waren de mede toeristen op de boot een stuk gezelliger en maakten we ons eigen feestje. 's Avonds hadden we een grote groep gevormd met vijf Europeanen, een stuk of zeven Australiërs, twee Koreanen, een meisje uit Indonesië, uit Bangladesh en de Verenigde Staten. Samen speelden we spelletjes en dronken we bier, terwijl de maan roodkleurig op het dek scheen. Iedereen bleef grapjes maken over hoe slecht de tour was en zo werd de tour eigenlijk niet meer zo slecht. Toen we de volgende dag weer terug waren in het inmiddels bekende en geliefde Hanoi gingen we met z'n allen uiteten. De binnenstad stond op z'n kop, want vanavond was de voetbalwedstrijd Vietnam-Japan. Na het eten bleven we in een barretje hangen en keken we vol spanning mee naar het balspel. Telkens als de bal in de richting van het doel kwam ging er een gons door de stampvolle straatjes. De twee landen waren aan elkaar gewaagd, maar Vietnam verloor uiteindelijk helaas met 1-0. Rond een uur of elf begon de bar langzaam leeg te druppelen, en hetzelfde gold voor ons groepje, want iedereen reisde morgen weer af naar de volgende bestemming. Mijn wekker stond om vijf uur. Wat een onchristelijke tijd, hoor ik je denken, en dat was het ook. Maar vandaag reis ik naar Ha Giang, en de bus vertrok vroeg. Ha Giang ligt helemaal in het noorden, vlakbij de grens met China. De bergen schijnen er mooi te zijn, dus dat moet maar eens geïnspecteerd worden. Wat ik wel weet, is dat het er erg koud is. De komende dagen zal ik leven in de enige trui die ik mee heb en proberen niet teveel te denken aan de tropische stranden waar ik een weekje geleden nog zat.
Enfin meisje: ga zo door, geniet van je motortocht, daar in de bergen en kom gezond weer terug. Daarna op naar Hué. (alle namen, die je noemt herinneren me aan de periode 68-72, toen amerikanen daar dood en verderf zaaiden. Dat is nu stukken gezonder) Veel liefs, je vader.
Piet & Christien