Goodnight Saigon

19 februari 2019 - Ho Chi Minh City, Vietnam

Hoi lieve lezers,

Na 17 uur busreis zie ik door het vieze busraam een oranje gloed boven de bergen verschijnen. De meeste mensen slapen nog en de zonsopgang voelt als een soort bijzonder natuurverschijnsel, als een geheim van de natuur, alleen te zien als de mensen slapen. Rond 9 uur 's ochtends rijden we Dalat binnen en mogen we eindelijk de bus uit. Samen met een meisje uit de bus die naar hetzelfde hostel moet ga ik opstap. Het is nog een heel gedoe om een taxi te regelen in het drukke Dalat. Normaal staat deze plek bekend als "vredig bergdorpje", maar met de lokale feestdagen verandert het in een toeristische trekpleister. Eenmaal in het hostel kunnen we nog niet inchecken, maar we krijgen wel een ontbijtje. We ontmoeten twee jongens die ook net zijn aangekomen. Met z'n vieren bedenken we dat we wel zin hebben om te zwemmen en dus huren we scooters om naar een waterval in de buurt te gaan. Twee van ons rijden, twee gaan achterop. Het eerste stuk moeten we ons een weg banen door verschrikkelijk verkeer, volledig inclusief over de stoep rijden, zigzaggen door de file en met onze voeten langs auto's schampen. Eenmaal op de rustige bergweg gekomen stoppen we dan ook voor koffie, even bijkomen. Niet veel later wordt de weg in de bergen echter zo slecht dat we onze scooters parkeren. Klimmend en dalend door de europees aandoende bossen lopen we verder. Het bereik op onze telefoons valt weg, we horen blaffende honden in het dal en er wandelt een man langs met een enorm geweer op z'n arm rustend. We komen een bord aan een boom gespijkerd tegen, roodgekleurd Vietnamees opschrift. Onze fantasie draait op volle touren: misschien is dit verboden terrein, straks liggen er nog landmijnen uit de Vietnam oorlog! Uiteraard viel het allemaal mee en komen we niet veel later op een geasfalteerde weg, die ons leidt naar de waterval. Tijd voor een frisse duik! 
De volgende dag durven onze twee scootershauffeurs niet meer het verkeer in, dus gaan we naar de kabelbaan in de stad. De kabine brengt ons naar een pagode en een meer, waar we schaamteloos een zwaanboot huren en een uurtje rondpeddelen. Toegegeven, we hadden deze dag beter kunnen besteden. Helaas waren door TET weinig tours beschikbaar waardoor we onze dag zelf moesten invullen. Maar goed gezelschap maakt ook van een matige activiteit nog een leuke dag. 's Avonds bezoeken we de mazebar, een bekende bar in Dalat. De bar is letterlijk een doolhof, heel grappig. Die nacht wordt ik helaas weer ziek, het schijnt een virus te zijn in het hostel waar ik slaap. De volgende dag wil ik eerst een hotel boeken en mijn busreis uitstellen, maar dit blijkt heel veel gedoe. Ik besluit daarom toch maar in de bus naar Mui Ne te stappen. Ik reis samen met Jeremy verder, één van de jongens die ik in het hostel in Dalat ontmoette. Dit is gezellig en ook wel prettig om niet alleen te zijn nu ik me niet zo lekker voel. Ik haal het gelukkig zonder kleerscheuren naar Mui Ne en duik daar gelijk m'n bed in. De volgende paar dagen doe ik niet zo veel. Mui Ne is vooral een plek om lekker een beetje aan het zwembad en strand te liggen. Ons hostel kost 2 euro per nacht en heeft een paar zwembaden met horeca gelegenheden. De Europese prijzen zal ik straks echt niet meer aankunnen, zo duur! Eén dag voer ik wel iets uit, ik doe een sunrise tour naar de zandduinen. Dat betekent heerlijk om 4 uur 's ochtends je nest uit. De zonsopgang boven de duinen en de zee is mooi, maar ik erger me mateloos aan alle touristen die alleen maar instagram fotoshoots aan het houden zijn en al het lawaai: er klinkt muziek en jeeps crossen heen en weer. Het is er veel te toeristisch. 
Eenmaal terug in het hostel krijg ik het nieuws door dat er een oud schoolgenootje van me een auto ongeluk heeft gehad en is overleden. Dit komt hard aan en ik ben er dan ook even behoorlijk door uit het veld geslagen. Het voelt ineens stom om hier een beetje de levensgenieter uit te hangen terwijl zij er niet meer is. Ik mis m'n vriendinnen opeens heel erg, zoiets laat zien hoe kwetsbaar alles is en dat ze er zo niet meer zouden kunnen zijn. Het voelt ook raar om zover van huis te zijn en zo'n gebeurtenis niet goed met anderen te kunnen delen die haar ook kenden. Mui Ne was alles bij elkaar genomen dan ook niet m'n favoriete bestemming. 
De nacht van 14 op 15 februari reis ik samen met Kristel, een ander Nederlands meisje die ik nog uit Hoi An ken, door naar Ho Chi Minh City. Ook wel bekend onder de oude naam Saigon, deze naam wordt zowel door locals als toeristen nog vaak gebruikt. Ho Chi Minh is de grootste stad van het land en het economische centrum. De stad wordt door de meeste toeristen echter alleen even bekeken vanwege de internationale luchthaven. Vrijwel iedereen reist van noord naar zuid of andersom, dus is de stad een plek van aankomst of vertrek. Andere backpackers die we spraken waren vaak niet zo positief over de stad, dus we hadden ons mentaal voorbereid op ongezelligheid, lawaai en vervuiling. Deze beschuldigingen bleken echter geheel onterecht. De stad verraste ons aangenaam. Het is modern en ruim opgezet, dat is zeker anders dan knus Hanoi, maar de stad ademt vrijheid, zoals dat een wereldstad toebehoort. De eerste dag in Saigon bestaat uit een bezoek aan het war museum, over de Vietnam oorlog. Het museum was interessant en de foto's indrukwekkend, maar ik miste een beetje diepgang over de redenen en oorzaken van het conflict. Ik hoor regelmatig van andere reizigers dat ze het museum te eenzijdig en propagandistisch vinden, en ik snap wel waar die mening vandaan komt. De focus lag inderdaad erg op de verwoesting aangebracht door de Amerikanen, toegegeven was die natuurlijk ook behoorlijk. Ik kan het ze daarom ook niet heel kwalijk nemen, wat het westen daar heeft aangericht valt niet goed te praten. 
Dag twee HCM bracht ik door met Suzanne, een ander Nederlands meisje die ik ken uit Hoi An. Samen struinen we door de stad. Eerst gaan we de hoogste wolkenkrabber op, 49 verdiepingen. Tot in de verte rijken de gebouwen, en er is een groot leeg vierkant te zien: het vliegveld. Aan de andere kant kijken we uit over een brede rivier en hier en daar verspreid spotten we rooftop zwembaden. Hierna slenteren we verder en stuiten we op een moderne shopping mall. Op het gebouw staan merken als Zara en h&m. We kijken elkaar even aan, hier moeten we naar binnen. Het is zo lang geleden dat we dit soort winkels zagen. Na maanden van onderdompeling in Azië geeft zo'n winkelcentrum me een beetje een "home away from home" gevoel. Het is wel lekker om na zoveel cultuur, natuur en geschiedenis weer even gewoon simpel te shoppen. 's Avonds spreken we met Kristel af en gaan we met z'n drieën eten op een markt. Hierna gaan we uit in de walkingstreet, een mega drukke straat met kroegen en clubs. 's Avonds is het er zo druk dat je er niet normaal doorheen kan lopen, maar voetje voor voetje voort moet schuivelen. Overal klinkt harde muziek en tussen de menigte staan street food kraampjes met lokaal eten. Banh mi is mijn persoonlijke favoriet, dit is een baguette met vlees, ei en groente. Daarnaast is mijn favoriete Vietnamese specialiteit toch wel de koffie. Als ik thuis ben zal ik de lekker zoete condensed milk zo missen!
Op dag drie ga ik samen met Suzanne en een Amerikaanse jongen uit ons hostel naar de Cu Chi tunnels. Dit zijn tunnels die gebruikt werden in de oorlog om te schuilen tegen de bommenwerpers van de Amerikanen. Het heeft wel wat om te zien hoe smal de gangen onder de grond waren, maar verder vonden we dit museum niet heel interessant. Er waren te grote groepen toeristen en de gids z'n engels was moeilijk te volgen. Daarnaast werd ik claustrofobisch van de smalle gangetjes dus bleef ik buiten wachten tot de rest erdoorheen gekropen was. Desondanks hadden we wel een gezellig dagje, en we sloten het af met diner in een steakhouse. Het restaurant bevind zich in een heel grappig gebouw, het is namelijk een appartementencomplex waar allemaal cafeetjes en winkeltjes inzitten. Het trappenhuis en de galerij's volgespoten met graffiti doen alternatief aan, en de winkels en cafés zijn hip versierd. Later op de avond lopen we langs een hoog gebouw met een rooftop bar bovenop, en krijgen we spontaan het idee even een kijkje te nemen. In alle dure flats staan mensen die de lift voor je vasthouden, hier in Azië zijn ze erg goed in overbodige banen creëren ;). Eenmaal boven stappen we een luxe bar binnen met prachtig uitzicht over de city by night. De lichtjes twinkelen tot aan de horizon, hoge flats steken fel af tegen de zwarte lucht, beneden ruist het verkeer. We drinken een cocktail, proostend op Vietnam en het fantastische avontuur dat dit land ons heeft gegeven. 

Helaas komt aan alles een einde en is het tijd voor mij om weer naar huis te gaan. Deze laatste maand heb ik echt de magie van reizen ontdekt, ik snap nu hoe verslavend dat gevoel van ultieme vrijheid is. Tijdens reizen ben je volledig en ongelimiteerd jezelf en daardoor ontmoet je de leukste mensen. Het lijkt alsof alle onzin van thuis er niet meer toe doet en je alleen bezig bent met wat jij leuk en belangrijk vindt. Het zal misschien nog wel moeilijk worden om weer terug te komen in een routine matig leven. Op dit moment zit ik echt goed in m'n vel en ik hoop dat vast te kunnen houden als ik terug ben. Ik weet in ieder geval zeker dat dit niet het einde is van mijn reizen, ik wil dit nog wel een keer doen. Maar voor nu: huiswaarts. Op naar boterhammen met hagelslag, aangepaste dienstregelingen van de ns en bomvolle lenteweer terrasjes. 
 

Foto’s

6 Reacties

  1. Inez:
    19 februari 2019
    Ja, je bent weer thuis! Eindelijk! Weer een mooi verhaal, maar eerst even rustig aankomen en bijslapen. Kus, mama
  2. Hetty:
    19 februari 2019
    Ha Machteld, weer zo’n mooi verhaal! Het zal inderdaad best tegenvallen om weer in het ‘westerse’ gareel te moeten komen. Rust lekker uit en alvast van harte gefeliciteerd. Een mooie dag met je dierbaren om je heen. Geniet ervan!! Liefs Hetty
  3. Inez:
    19 februari 2019
    Welkom thuis, Machteldje, Freedomlover!! Geniet het Leven, doorleef je viermaandenreis, kaart na, evalueer met Ellen en Printer en attakkeer het hollandse leven in al z'n fasetten. Na de Pabo maak je gewoon weer zoiets, voordat je het Onderwijs induikt. je trotse pa!
  4. Mieke:
    19 februari 2019
    Heb genoten van je verhalen. Nu zit je reis erop en is het weer wennen aan van alles in Nederland. Geniet nog een tijdje na en alvast een fijne verjaardag, gefeliciteerd! Liefs, Mieke
  5. Diny:
    19 februari 2019
    Hoi Machteld, wat ene geweldig avontuur, en wat een prachtige foto’s heb je meegstuurd. Dank je wel dat we zo met je mee mochten reizen! En nu weer thuis: welkom! Geniet nog lekker na van alles, wij hebben in ieder geval mee genoten, liefs Diny en William
  6. Christien van Helden:
    20 februari 2019
    Ha Machteld, welkom terug/thuis en dank voor al je prachtige reisverslagen! Lees je altijd gelijk in 1 adem uit en kan ik me helemaal voorstellen; haast meereizen. Heb ervan genoten, evenals van alle prachtige foto's. De combi resulteert vast in een fantastisch boek/album aan herinneringen. Fantastisch om je nieuwe levensjaar zo te mogen starten, met zo'n schat aan herinneringen van een onvergetelijke reis. In alle opzichten: gefeliciteerd!!! En wens je toe dat je de relaxedheid nog even mag bewaren. Lieve groet,
    Christien