Weekje Hoi An

10 februari 2019 - Hoi An, Vietnam

Hoi lieve lezers,

Met oreo's als avondeten en een veel te hard toeterende buschauffeur kijk ik terug op afgelopen week. Ik ben opweg naar Dalat, maar ik begon deze week in Hoi an. Hier heb ik de hele week gezeten, na al dat snelle reizen wilde ik even rust. Want, Mieke, niet alleen voor 60 plussers is dat vermoeiend ;). Bovendien was het Tet (vietnamees nieuwjaar) en was doorreizen ook haast onmogelijk. Rondom Tet hebben de locals een tijdje vrij en gaan ze allemaal op vakantie of naar familie. Hierdoor stijgen de prijzen van vervoer en verblijf, is alles razendsnel volgeboekt en zijn veel cafés, restaurants en tours dicht. Voor ons backpackers is dit heel erg vervelend want wij boeken dingen vaak pas op het laatste moment en komen dan dus vast te zitten. Ik was hier van tevoren gelukkig redelijk op voorbereid en had al wat dingen vastgelegd. Ik besloot rondom Tet maar gewoon een tijdje op één plek te blijven om de ergste drukte te vermijden. Hoi an was hier perfect voor. De eerste avond ga ik wat eten met Agathe en slenteren we door de gezellig verlichte straatjes. Hoi an staat bekend om z'n kleurrijke lampionnen die verspreid over het oude centrum hangen. We bezoeken de night market, een verzameling van eet- en souvenir kraampjes. Het middelpunt van Hoi an is de rivier, waar 's avonds allerlei bootjes varen en kaarsjes in het water drijven. 
Op zaterdag bekijken we de "ancient houses" van Hoi an, een culturele bezienswaardigheid. We slenteren door de gezellige Frans-achtige straatjes. 's Middags zijn we de drukkende warmte van die dag echter helemaal zat en gaan we lekker zwemmen in het zwembad bij m'n hostel. Een paar weken geleden werd ik gewaarschuwd voor heel veel regen, maar inmiddels heeft de regen plaatsgemaakt voor een stralend zonnetje. Aan het eind van de dag neem ik afscheid van Agathe, die vliegt naar Saigon, en ontmoet ik een Zweeds meisje in m'n dorm met wie ik wat ga eten. Het is erg gezellig en we boeken direct een tour naar de ruïnes van Myson voor de volgende dag. Dit is een plek met hindoeïstische tempels van ongeveer duizend jaar oud, maar veel is ervan verwoest tijdens de Vietnam oorlog. De Vietcong (Vietnamese communisten) gebruikten de tempels namelijk als schuilplaats, en dus bombardeerden de Amerikanen de boel. Onze tourguide wist het verhaal echter wel leuk te brengen. Zo zij hij "kijk dit is Shiva, de God van de verwoesting. Wij noemen hem ook wel US Army". 
's Avonds hebben we wel genoeg serieus gedaan en gaan we mee uit met een groepje van het hostel. Eigenlijk hadden Madelene (Zweeds meisje) en ik bedacht maandag weer een aantal dingen te gaan bekijken maar na ons avondje uit besluiten we deze plannen te cancelen. Zij blijft een dagje chillen in het hostel en ik ga mee naar het strand met een groep Nederlanders. Overal in Vietnam zijn veel Nederlanders te vinden, maar hier lijkt het nog een tikkeltje erger te zijn. Met een stuk of tien Nederlanders op het strand is het net Scheveningen. Een hele dag op het strand hangen was wel precies wat ik nodig had na dat vele reizen in het noorden. Op 4 februari is het oudjaarsavond, en het plan was om naar het vuurwerk te gaan kijken in het centrum van Hoi an. Helaas wordt ik een beetje ziek en moet ik uiteindelijk thuis blijven. Vanuit m'n bed hoor ik de knallen, liggend in een compleet stil hostel omdat iedereen uit is. Dat is de andere kant van alleen reizen. Als het even niet zo lekker gaat is er niemand die aan je bed komt zitten, je moet jezelf oplappen. Gelukkig heeft een nachtje niet drinken en vroeg naar bed wel geholpen en ben ik de volgende dag weer de oude. Madelene en ik huren een scooter en rijden naar Marble Mountain (ik achterop, geen zorgen). In de berg zijn een aantal grotten, een pagode en bovenop is een mooi uitzicht over de moderne stad Danang. Danang doet heel westers aan, met hoge flats en dure resorts. Een enorm contrast met klein en gezellig Hoi an. Na Marble Mountain rijden we nog een stukje door naar een religieuze plaats verderop. Het is een berg met een hindoeïstische tempel en een heel groot Boeddhabeeld bovenop. Het is nieuwjaarsdag en dus is het er propvol met gelovige vietnamezen in mooie kleren die het nieuwe jaar vieren. We zijn er de enige blanken. Dit voelt wel bijzonder, alsof we iets nieuws ondekt hebben wat nog niet is overspoeld door toeristen. Als het al donker is scheuren we terug naar Hoi an over de verlichte snelweg. Straatverlichting is ook niet een vanzelfsprekendheid in Sri Lanka en dus ben ik wederom onder de indruk van de ontwikkeling in dit land. Madelene en ik voelden ons zo lekker vrij op de scooter dat we hem de volgende dag weer huren en het strand bij Danang bezoeken. Langs de kustlijn zie je wolkenkrabbers opdoemen, goud schitterend in het zonlicht. Het lijkt eerder Miami dan een stad in Vietnam. 
Madelene en ik hebben drie hele gezellige dagen gehad maar helaas komt ook nu weer het moment van afscheid, ook zij vliegt naar Ho Chi Minh City. Ik heb nog één dag in Hoi an over en besluit de beroemde kookles te volgen. 's Ochtends sta ik op een straathoek te wachten en komt er een moeder met kindje op een scooter voorbij scheuren. Het volgende moment hoor ik een harde knal en vervolgens keihard gehuil van een jong meisje. Er komen wat mensen omheen staan, maar telkens als ze het meisje op willen tillen begint ze te gillen. Een paar andere meiden en ik worden meegenomen naar de kookcursus en zien niet hoe het afloopt, maar we zijn er nogal van geschrokken. We zeggen altijd hoe wonderbaarlijk het is dat in dit chaotische verkeer nooit wat fout lijkt te gaan, maar niks is onschendbaar. Zoiets is toch wel weer even een wake-up call. Het verkeer hier is echt gevaarlijk, onderschat het niet. 
Na het ongeluk gezien te hebben ben ik niet meer zo in de stemming om gezellig te kokkerellen en bovendien ben ik erg moe, dus de kookcursus is maar matig. Het is duidelijk tijd Hoi an te verlaten en verder te zwerven. Ik zit in de nachtbus naar Dalat die er 17 uur over gaat doen. Morgen ben ik gebroken, dat hoort allemaal ook bij reizen. Gelukkig zijn er wel weer een boel gezellige mensen aanboord die met nog veel ergere reisverhalen komen en de stemming weer verlichten. De bergen van Dalat doemen op bij dageraad. Op naar het volgende avontuur.

Foto’s

4 Reacties

  1. Christien van Helden:
    10 februari 2019
    Ha Machteld, m'n reactie wordt eentonig : boeiend, mooi verwoord verhaal en ook wederom weer geïllustreerd met prachtige foto's! Goede dagen in Dalat gewenst.
    Lieve groet,
    Christien
  2. Inez:
    11 februari 2019
    Goedeochtend dochter: vooral kwa kleuren adembenemend, dat weekje! Nu ik dit schrijf, beleef je de plaats ná Dalat al. Lieve mens, net zo vliegend, als je bergtocht op de motor in het uiterste noorden. Wat las 'k dat toch weer beeldend, "we beklommen de toren in het uiterste noordpuntje van Vietnam." Je merkt, 'k las zonet terug, in je lange reisverslagen. Over de herinneringsluiers van Bert, in poëtiese afsluiting met Bobby Dylan, bijbels geïnspireerd. Ik hoor het hem zingen, in een slepende melodie.
    Lieve Machteldje, je speelt de laatste week in! Voor mijn persoontje als muziek in de oren, want we gaan je weer zien, daar in de ontvangsthal van de nationale luchthaven in Mokum; voor jou met 'n behoorlijk portie spijt, zo ik je aan de telefoon beluister. Je avontuur te moeten afsluiten. Maar je hebt een gehele week vóór je meisje, geniet ook daar van. The warmuseum in Saigon, where everey hair is numbered. Love, in the final vietnamdays! Robbert.
  3. Inez:
    11 februari 2019
    Hoi Machteld! We reizen hier allemaal met je mee over de bergen, langs de stranden, onder de lampions, in de avonduren in cafeetjes en op terrasjes, ziek in de dorm in je eentje, moe en brak na urenlange busreizen! Hele mooie foto's weer. Petje af hoe jij je houdt! En dat je steeds weer opnieuw nieuwe mensen leert kennen en gedag zegt. Tot over ruim een week, kus, Mama
  4. Mieke van de Sande:
    18 februari 2019
    Gelukkig Machteld, dat dat reizen niet alleen voor 60 plussers vermoeiend is, ik zou me stokoud voelen anders! Maar inderdaad wederom een mooi, kleurrijk verhaal, met ook de moeilijke momenten. Moet je wat mee gaan doen, met dat schrijftalent! Geniet van je laatste week!