Behulpzame locals
8 december 2018 - Galle, Sri Lanka
Hoi lieve lezers,
Hoe staat het ermee in Nederland? Ik hoorde alweer een hele hoop geklaag over kou en regen hahah. Ergens mis is dat wel hoor, gezellig de kerstboom optuigen met warme chocolademelk terwijl het buiten koud en guur is. Hier is niet echt sprake van een gezellige kerstsfeer. Afgelopen week heb ik wel de kerstman gezien, beter dan dat gaat het niet worden vrees ik ;).
De terugkeer naar de zee waar ik het twee weken geleden over had kwam sneller dan verwacht, want vorige week zondag gingen we even met de familie naar het strand. Met de tuktuk reden we naar Hikkaduwa beach, een vrij toeristisch strandje in de buurt. Super fijn om even uit die lokale sfeer te worden gerukt en me te bevinden tussen Duitsers, Fransen en Amerikanen die in bikini's en zwembroeken over het strand paraderen. Overal zijn restaurants met buitenlands eten en bordjes stonden in het Engels en Duits aangegeven. Normaal gesproken zijn hele toeristische plekken een beetje irritant, maar nu vind ik het heerlijk. Wat een vrijheid ademt dit stadje aan het strand in vergelijking met het dorpje in de jungle.
Maandag had ik mijn laatste dag bij het kinderdagverblijf. Alhoewel de juffen altijd heel lief voor me waren en het jammer is dat ik hun nu niet meer zal zien ben ik verder wel blij dat mijn tijd daar erop zit. Ik was het niet helemaal eens met de manier waarop ze daar met die kinderen omgingen, zo lieten de juffen ze heel vaak maar een beetje aankloten terwijl ze zelf met elkaar stonden te kletsen, waardoor die kinderen telkens heel lawaaierig en irritant werden. Verder waren de docenten heel inconsequent met regels en de corrigerende tik geven is hier vrij normaal. Desondanks had ik gelukkig nog wel een leuke laatste dag. Ik heb onder andere mijn technische kennis (pff, laat me niet lachen) over het verbinden van de laptop met de wifi laten schijnen. Echt verbazingwekkend hoe weinig de mensen hier afweten van standaardfuncties van hun laptop of mobiel. Al ben ik er recent achtergekomen dat de taal Singalees op de meeste apparaten niet bestaat, waardoor iedereen ze op Engels moet instellen, maar wanneer niemand Engels spreekt is het natuurlijk een stuk moeilijker om dan te begrijpen hoe alles werkt. Ik zou er waarschijnlijk ook niet uitkomen als mijn mobiel opeens in het Chinees zou staan.
Maandag werd ook de man van Mallika gebeten door een slang en moest naar het ziekenhuis! Toen we hem daar gingen opzoeken zag ik hoe openbare ziekenhuizen er hier uitzien. Het is echt alsof je 50 jaar terugstapt in de tijd. Overal staan nog van die ouderwetse ziekenhuis bedden met spijlen, en het gebouw was nogal oud en vervallen. Voor de deur lag een zwerfhond, ook niet heel hygiënisch als je het mij vraagt. Zwerfhonden heb je hier sowieso heel veel. Ze zijn best gevaarlijk want ze kunnen allerlei (dodelijke) ziektes bij zich dragen. Met een grote boog om die beesten heen dus. Er zijn hier wel meer enge dieren, zo hadden jullie al mijn spinnen avontuur vernomen, maar vandaag fietste ik nietsvermoedend naar het dorp toen er ineens een grote leguaan midden op de weg stond. Best eng, zo'n mini krokodil hahah. Gelukkig kwam er een behulpzame vrouw aan die hem voorzichtig wegjaagde.
Mallika's man is trouwens gewoon weer gezond thuis hoor.
Dinsdag kwamen Printer en zijn 19-jarige dochter Hirushi me opzoeken. Zijn dochter spreekt goed Engels dus ik kon lekker met d'r kletsen. Zij lichtte me nog wat verder in over de positie van meisjes en vrouwen in de maatschappij. Naar aanleiding van mijn geklaag over dat ik nergens alleen heen mag en hoe anders dat is in Nederland raakten we hierover aan de praat. Ze vertelde bijvoorbeeld dat elk meisje in principe trouwt, en dat er dan van haar verwacht wordt dat ze stopt met werken en voor de kinderen gaat zorgen. Als beide ouders werken denken veel mensen dat de kinderen maar op het verkeerde pad zullen komen omdat hun moeder niet genoeg in de buurt is. Meisjes van onze leeftijd gaan wel gewoon naar school en de universiteit, maar moeten zich vooral goed gedragen. Niet roken, drinken, uitgaan, te blote kleren dragen of te vaak van huis zijn dus. Het feit dat ik in Nederland in een café werk valt ook zeker niet onder goed gedrag. Ik denk dat ik me hier voor het eerst in m'n leven echt achtergesteld voel omdat ik een meisje ben. In Nederland zijn er natuurlijk ook nog wel dingen die beter kunnen op gebied van emancipatie, maar in vergelijking met hier hebben we niet veel te klagen.
Anderzijds zijn er ook dingen in deze maatschappij waar wij in het westen nog een voorbeeld aan zouden kunnen nemen. De mensen hier zijn heel gastvrij en behulpzaam, ze hebben alles voor elkaar over en delen altijd met elkaar ook al hebben ze zelf heel weinig. Laatst bijvoorbeeld lag de ketting van mijn fiets eraf en moest ik dus maar huis lopen, maar onderweg kwam er een man naar me toe (hij was een vader van één van de kinderen in het kinderdagverblijf) om te vragen waarom ik niet kon fietsen. Hij wees me vervolgens naar een fietsenmaker en betaalde ook nog de reparatie voor me. In Nederland zou veel mensen het teveel tijd en geld hebben gekost om te helpen. Wat me ook opvalt is dat vrijwel iedereen die je tegenkomt op straat naar je glimlacht of je groet, bijna niemand loopt met een chargrijnig gezicht rond. Dat is in Nederland ook wel anders, iedereen heeft altijd haast en is zo verdiept in z'n eigen leven en gedachten dat ze anderen haast niet opmerken. Dat de mensen zo vrolijk zijn komt wellicht doordat tijd hier niet echt een rol speelt. Daar werd ik woensdag weer aan herinnerd: Ik heb 's ochtends twee uur op het mbo zitten wachten op de engels docent toen er me eindelijk werd verteld dat er geen lessen zouden zijn die dag. Vervolgens wilde ik 's middags dan maar even bij het kinderdagverblijf gaan helpen met de voorbereidingen voor het afscheidsconcert van de volgende dag, maar ook hier heb ik 2.5 uur rondgehangen omdat iedereen maar bleef kletsen en niks aan het doen was. Toen ik vervolgens zei dat ik naar huis ging kreeg ik een beetje afkeurende reacties omdat "er nog zoveel te doen was". Mensen hier zijn altijd in de veronderstelling dat ze het super druk hebben, maar eigenlijk weten ze gewoon niet hoe ze nuttig met hun tijd moeten omgaan. Ergens ook wel grappig om aan te zien, het is uiteindelijk niet mijn probleem als zij nog tot diep in de nacht bezig zijn omdat ze de hele middag hebben weggepraat. Het is alleen wel mijn probleem dat ik me daardoor weer een hele dag heb zitten vervelen. Sommige mensen zeggen tegen me "vind je het dan niet héérlijk relaxt in vergelijking met Nederland?" Eerlijk gezegd? Niet echt. Ik vind het denk ik juist wel fijn om veel te doen op een dag, dan voel ik me aan het einde van de dag tenminste voldaan. Er moet natuurlijk altijd balans zijn, en begrijp me niet verkeerd, ik hou ook zeker van de hele dag bankhangen, maar hier is het me toch een tikkeltje te rustig. Toch begin ik langzaam wel een beetje te begrijpen hoe het werkt, je moet gewoon geen fucks meer geven: nergens anders aan denken dan het hier en nu, de rest komt later wel weer. En weten dat als er 9 uur gezegd wordt, er half 10 bedoelt wordt hahah.
Momentje hoor, het is hier ondertussen gaan regenen en ik moet even naar buiten sprinten om m'n was te redden.
Dan, donderdag was het afscheidsconcert van het kinderdagverblijf. Het schooljaar eindigt hier namelijk in december, en de kinderen gaan dus in januari naar de basisschool. Alle kinderen hadden dansjes geoefend en die gingen ze nu in prachtige kostuums uitvoeren voor alle ouders, broers, zussen, oma's, opa's, ooms, tantes, buren en wie weet allemaal nog meer, het was een hele happening (zie foto's en filmpjes). Er was een grote zaal afgehuurd en tussendoor waren er telkens belangrijke mannen in pakken die allerlei speeches gaven. Het hele festijn duurde uiteindelijk zes uur, zoals ik al zei, tijd speelt hier geen rol. Maar het was een speciale dag, en dat betekent dat vrouwen een sari dragen, dus 's ochtends was ik weer met veel gedoe in een mooie sari gehesen (zie foto's). Dit keer droeg ik hem niet alleen voor de foto maar echt als kledingstuk voor de hele dag. Nou, dat heb ik geweten hoor. In het begin is het heel leuk om rond te lopen in zo'n mooi gewaad, maar ik wil jullie er even aan herinneren dat het hier wel gewoon 30 graden is overdag. Verder kun je nou ook niet bepaald makkelijk bewegen in zo'n ding, je kan dus eigenlijk alleen stilzitten en mooi zijn. En daar ben ik niet zo goed in hahah. Maar toch was het wel leuk om 'm een keertje een hele dag te dragen, ik voelde me echt onderdeel van het geheel, zo tussen alle andere vrouwen die ook een sari droegen.
Aan het eind van het concert kwam de kerstman nog snoep uitdelen aan de kinderen en met ze dansen op kerstmuziek. Zo kreeg ik toch een klein beetje een kerstgevoel.
Vrijdag was ik vrij en ging ik weer op bezoek bij m'n nieuwe vriendinnen. We hebben weer een filmpje gekeken en dit keer hadden ze spaghetti voor me gemaakt! Wel de Sri Lankaanse versie, lekker pittig ;). Op een gegeve moment hadden we het over de geschiedenis van Sri Lanka en lieten ze even wat vallen over hoe het leven was tijdens de burgeroorlog. Zo raar dat meiden van mijn leeftijd waar ik vrolijk mee zit te kletsen gewoon een oorlog hebben meegemaakt. Ze leefden in constante angst, altijd als iemand de deur uitging wisten ze niet zeker of die weer zou terugkeren. Veel mensen hier in Sri Lanka waren tijdens de Amerikaanse verkiezingen ook voor Trump, blijkbaar had Hillary destijds de LTTE (de tamilse terroristen groep) gesteund. Wat dat betreft kan ik wel zeuren dat mensen hier niet hard werken, maar misschien zijn ze allang blij dat de rust is wedergekeerd hier op de traan onder India, na jaren van bloedige oorlog.
In Baddegama is de rust ook wedergekeerd, het is inmiddels gestopt met regenen. Er zal zo dan wel kokosnoot op het menu staan, als je die uit de boom haalt net nadat het geregend heeft zijn ze koud en dus het lekkerst.
Met verse kokosnoten en ondertussen meer dan 40 dagen op het eiland komt het einde van de expeditie in zicht. Maar ik heb nog niet gewonnen, dus ik moet nog even doorzetten. Gelukkig krijg ik jokers door middel van jullie reacties, zoals een werkelijk fantastisch sinterklaasgedicht vorige week. Voor degene die niet weten waar ik het over heb, ga maar snel even door de reacties van vorige week scrollen :).
Hoe staat het ermee in Nederland? Ik hoorde alweer een hele hoop geklaag over kou en regen hahah. Ergens mis is dat wel hoor, gezellig de kerstboom optuigen met warme chocolademelk terwijl het buiten koud en guur is. Hier is niet echt sprake van een gezellige kerstsfeer. Afgelopen week heb ik wel de kerstman gezien, beter dan dat gaat het niet worden vrees ik ;).
De terugkeer naar de zee waar ik het twee weken geleden over had kwam sneller dan verwacht, want vorige week zondag gingen we even met de familie naar het strand. Met de tuktuk reden we naar Hikkaduwa beach, een vrij toeristisch strandje in de buurt. Super fijn om even uit die lokale sfeer te worden gerukt en me te bevinden tussen Duitsers, Fransen en Amerikanen die in bikini's en zwembroeken over het strand paraderen. Overal zijn restaurants met buitenlands eten en bordjes stonden in het Engels en Duits aangegeven. Normaal gesproken zijn hele toeristische plekken een beetje irritant, maar nu vind ik het heerlijk. Wat een vrijheid ademt dit stadje aan het strand in vergelijking met het dorpje in de jungle.
Maandag had ik mijn laatste dag bij het kinderdagverblijf. Alhoewel de juffen altijd heel lief voor me waren en het jammer is dat ik hun nu niet meer zal zien ben ik verder wel blij dat mijn tijd daar erop zit. Ik was het niet helemaal eens met de manier waarop ze daar met die kinderen omgingen, zo lieten de juffen ze heel vaak maar een beetje aankloten terwijl ze zelf met elkaar stonden te kletsen, waardoor die kinderen telkens heel lawaaierig en irritant werden. Verder waren de docenten heel inconsequent met regels en de corrigerende tik geven is hier vrij normaal. Desondanks had ik gelukkig nog wel een leuke laatste dag. Ik heb onder andere mijn technische kennis (pff, laat me niet lachen) over het verbinden van de laptop met de wifi laten schijnen. Echt verbazingwekkend hoe weinig de mensen hier afweten van standaardfuncties van hun laptop of mobiel. Al ben ik er recent achtergekomen dat de taal Singalees op de meeste apparaten niet bestaat, waardoor iedereen ze op Engels moet instellen, maar wanneer niemand Engels spreekt is het natuurlijk een stuk moeilijker om dan te begrijpen hoe alles werkt. Ik zou er waarschijnlijk ook niet uitkomen als mijn mobiel opeens in het Chinees zou staan.
Maandag werd ook de man van Mallika gebeten door een slang en moest naar het ziekenhuis! Toen we hem daar gingen opzoeken zag ik hoe openbare ziekenhuizen er hier uitzien. Het is echt alsof je 50 jaar terugstapt in de tijd. Overal staan nog van die ouderwetse ziekenhuis bedden met spijlen, en het gebouw was nogal oud en vervallen. Voor de deur lag een zwerfhond, ook niet heel hygiënisch als je het mij vraagt. Zwerfhonden heb je hier sowieso heel veel. Ze zijn best gevaarlijk want ze kunnen allerlei (dodelijke) ziektes bij zich dragen. Met een grote boog om die beesten heen dus. Er zijn hier wel meer enge dieren, zo hadden jullie al mijn spinnen avontuur vernomen, maar vandaag fietste ik nietsvermoedend naar het dorp toen er ineens een grote leguaan midden op de weg stond. Best eng, zo'n mini krokodil hahah. Gelukkig kwam er een behulpzame vrouw aan die hem voorzichtig wegjaagde.
Mallika's man is trouwens gewoon weer gezond thuis hoor.
Dinsdag kwamen Printer en zijn 19-jarige dochter Hirushi me opzoeken. Zijn dochter spreekt goed Engels dus ik kon lekker met d'r kletsen. Zij lichtte me nog wat verder in over de positie van meisjes en vrouwen in de maatschappij. Naar aanleiding van mijn geklaag over dat ik nergens alleen heen mag en hoe anders dat is in Nederland raakten we hierover aan de praat. Ze vertelde bijvoorbeeld dat elk meisje in principe trouwt, en dat er dan van haar verwacht wordt dat ze stopt met werken en voor de kinderen gaat zorgen. Als beide ouders werken denken veel mensen dat de kinderen maar op het verkeerde pad zullen komen omdat hun moeder niet genoeg in de buurt is. Meisjes van onze leeftijd gaan wel gewoon naar school en de universiteit, maar moeten zich vooral goed gedragen. Niet roken, drinken, uitgaan, te blote kleren dragen of te vaak van huis zijn dus. Het feit dat ik in Nederland in een café werk valt ook zeker niet onder goed gedrag. Ik denk dat ik me hier voor het eerst in m'n leven echt achtergesteld voel omdat ik een meisje ben. In Nederland zijn er natuurlijk ook nog wel dingen die beter kunnen op gebied van emancipatie, maar in vergelijking met hier hebben we niet veel te klagen.
Anderzijds zijn er ook dingen in deze maatschappij waar wij in het westen nog een voorbeeld aan zouden kunnen nemen. De mensen hier zijn heel gastvrij en behulpzaam, ze hebben alles voor elkaar over en delen altijd met elkaar ook al hebben ze zelf heel weinig. Laatst bijvoorbeeld lag de ketting van mijn fiets eraf en moest ik dus maar huis lopen, maar onderweg kwam er een man naar me toe (hij was een vader van één van de kinderen in het kinderdagverblijf) om te vragen waarom ik niet kon fietsen. Hij wees me vervolgens naar een fietsenmaker en betaalde ook nog de reparatie voor me. In Nederland zou veel mensen het teveel tijd en geld hebben gekost om te helpen. Wat me ook opvalt is dat vrijwel iedereen die je tegenkomt op straat naar je glimlacht of je groet, bijna niemand loopt met een chargrijnig gezicht rond. Dat is in Nederland ook wel anders, iedereen heeft altijd haast en is zo verdiept in z'n eigen leven en gedachten dat ze anderen haast niet opmerken. Dat de mensen zo vrolijk zijn komt wellicht doordat tijd hier niet echt een rol speelt. Daar werd ik woensdag weer aan herinnerd: Ik heb 's ochtends twee uur op het mbo zitten wachten op de engels docent toen er me eindelijk werd verteld dat er geen lessen zouden zijn die dag. Vervolgens wilde ik 's middags dan maar even bij het kinderdagverblijf gaan helpen met de voorbereidingen voor het afscheidsconcert van de volgende dag, maar ook hier heb ik 2.5 uur rondgehangen omdat iedereen maar bleef kletsen en niks aan het doen was. Toen ik vervolgens zei dat ik naar huis ging kreeg ik een beetje afkeurende reacties omdat "er nog zoveel te doen was". Mensen hier zijn altijd in de veronderstelling dat ze het super druk hebben, maar eigenlijk weten ze gewoon niet hoe ze nuttig met hun tijd moeten omgaan. Ergens ook wel grappig om aan te zien, het is uiteindelijk niet mijn probleem als zij nog tot diep in de nacht bezig zijn omdat ze de hele middag hebben weggepraat. Het is alleen wel mijn probleem dat ik me daardoor weer een hele dag heb zitten vervelen. Sommige mensen zeggen tegen me "vind je het dan niet héérlijk relaxt in vergelijking met Nederland?" Eerlijk gezegd? Niet echt. Ik vind het denk ik juist wel fijn om veel te doen op een dag, dan voel ik me aan het einde van de dag tenminste voldaan. Er moet natuurlijk altijd balans zijn, en begrijp me niet verkeerd, ik hou ook zeker van de hele dag bankhangen, maar hier is het me toch een tikkeltje te rustig. Toch begin ik langzaam wel een beetje te begrijpen hoe het werkt, je moet gewoon geen fucks meer geven: nergens anders aan denken dan het hier en nu, de rest komt later wel weer. En weten dat als er 9 uur gezegd wordt, er half 10 bedoelt wordt hahah.
Momentje hoor, het is hier ondertussen gaan regenen en ik moet even naar buiten sprinten om m'n was te redden.
Dan, donderdag was het afscheidsconcert van het kinderdagverblijf. Het schooljaar eindigt hier namelijk in december, en de kinderen gaan dus in januari naar de basisschool. Alle kinderen hadden dansjes geoefend en die gingen ze nu in prachtige kostuums uitvoeren voor alle ouders, broers, zussen, oma's, opa's, ooms, tantes, buren en wie weet allemaal nog meer, het was een hele happening (zie foto's en filmpjes). Er was een grote zaal afgehuurd en tussendoor waren er telkens belangrijke mannen in pakken die allerlei speeches gaven. Het hele festijn duurde uiteindelijk zes uur, zoals ik al zei, tijd speelt hier geen rol. Maar het was een speciale dag, en dat betekent dat vrouwen een sari dragen, dus 's ochtends was ik weer met veel gedoe in een mooie sari gehesen (zie foto's). Dit keer droeg ik hem niet alleen voor de foto maar echt als kledingstuk voor de hele dag. Nou, dat heb ik geweten hoor. In het begin is het heel leuk om rond te lopen in zo'n mooi gewaad, maar ik wil jullie er even aan herinneren dat het hier wel gewoon 30 graden is overdag. Verder kun je nou ook niet bepaald makkelijk bewegen in zo'n ding, je kan dus eigenlijk alleen stilzitten en mooi zijn. En daar ben ik niet zo goed in hahah. Maar toch was het wel leuk om 'm een keertje een hele dag te dragen, ik voelde me echt onderdeel van het geheel, zo tussen alle andere vrouwen die ook een sari droegen.
Aan het eind van het concert kwam de kerstman nog snoep uitdelen aan de kinderen en met ze dansen op kerstmuziek. Zo kreeg ik toch een klein beetje een kerstgevoel.
Vrijdag was ik vrij en ging ik weer op bezoek bij m'n nieuwe vriendinnen. We hebben weer een filmpje gekeken en dit keer hadden ze spaghetti voor me gemaakt! Wel de Sri Lankaanse versie, lekker pittig ;). Op een gegeve moment hadden we het over de geschiedenis van Sri Lanka en lieten ze even wat vallen over hoe het leven was tijdens de burgeroorlog. Zo raar dat meiden van mijn leeftijd waar ik vrolijk mee zit te kletsen gewoon een oorlog hebben meegemaakt. Ze leefden in constante angst, altijd als iemand de deur uitging wisten ze niet zeker of die weer zou terugkeren. Veel mensen hier in Sri Lanka waren tijdens de Amerikaanse verkiezingen ook voor Trump, blijkbaar had Hillary destijds de LTTE (de tamilse terroristen groep) gesteund. Wat dat betreft kan ik wel zeuren dat mensen hier niet hard werken, maar misschien zijn ze allang blij dat de rust is wedergekeerd hier op de traan onder India, na jaren van bloedige oorlog.
In Baddegama is de rust ook wedergekeerd, het is inmiddels gestopt met regenen. Er zal zo dan wel kokosnoot op het menu staan, als je die uit de boom haalt net nadat het geregend heeft zijn ze koud en dus het lekkerst.
Met verse kokosnoten en ondertussen meer dan 40 dagen op het eiland komt het einde van de expeditie in zicht. Maar ik heb nog niet gewonnen, dus ik moet nog even doorzetten. Gelukkig krijg ik jokers door middel van jullie reacties, zoals een werkelijk fantastisch sinterklaasgedicht vorige week. Voor degene die niet weten waar ik het over heb, ga maar snel even door de reacties van vorige week scrollen :).
graag tot je volgende blog!