Hello from Sri Lanka!

Hoi lieve lezers!
Hierbij mijn eerste blogje, ik hoop dat jullie het leuk vinden.
Ik ben inmiddels ongeveer een week in Sri Lanka en moet nog steeds erg wennen. Op 21 oktober kwam ik aan op Colombo airport. Mijn vlucht was opzich goed gegaan, inclusief overstap op Dubai. Ik heb daar zelfs nog een tijdje zitten kletsen met een man uit Zuid-Afrika, dat was wel grappig. Maar toen ik aankwam op Colombo was ik erg uitgeput, gelukkig stond Printer (de man die het vrijwilligerswerk coördineert) me op te wachten. Eerst moesten we geld pinnen en een nieuwe simkaart voor mij kopen. Dit zou niet ingewikkeld moeten zijn maar natuurlijk kon het niet zonder problemen verlopen ;). Het geld pinnen kostte erg veel tijd omdat ik niet veel geld in 1 keer kon opnemen dus telkens moest switchen tussen mijn pinpas en creditcard, en ook niet alle pinautomaten accepteren een Nederlandse pinpas. Vervolgens blokkeerde mijn telefoon de nieuwe simkaart, blijkbaar een veiligheidsmaatregel vanuit Nederland wat de kpn even was vergeten te vertellen. Nu had ik dus een nutteloze telefoon. Nou moet je in het algemeen al niet tegen een tiener zeggen dat hun telefoon niks meer doet, maar al helemaal niet tegen een tiener die net in d'r eentje in een wereldvreemd land is aangekomen. Dit maakte me dus even wat overstuur, maar gelukkig mocht ik met Printers telefoon naar huis bellen.
Hierna bracht Printer me naar een hotelletje in de buurt om de eerste nacht te blijven voordat we door zouden reizen naar het gastgezin. Dit hotel was gelukkig best mooi en de mensen waren er aardig en spraken goed engels. De volgende dag kwam Printer me ophalen (in een tuktuk!) en gingen we naar het busstation van Colombo. 1 woord: chaos. Overal liepen mensen, reden auto's en bussen en schreeuwden straatverkopers door elkaar, en boven alles uit het continue getoeter. Ik was erg blij dat ik daar niet in m'n eentje liep haha. We namen de bus naar Galle, wat een reis was van 4 uur, en namen daarna nog een bus naar het dorpje waar het gastgezin woont (Baddegama). Toen we daar aankwamen was ik doodop en zat ik compleet onder het stof en zweet. Dus na een kopje thee was het eerst tijd voor een douche (alleen koud water, maar met die hitte hier is dat niet erg) en een dutje. Het huis is simpel maar redelijk goed in vergelijking met sommige andere huizen in het dorp, wat letterlijk bouwvallen zijn. Het gastgezin bestaat uit een gastmoeder, gastvader, hun dochter en haar man en 3 kleinkinderen. De gastmoeder en gastvader hadden ook nog een zoon maar die is tijdens de burgeroorlog van een aantal jaar geleden verdwenen, en nooit teruggevonden. Dat soort verhalen hoor je hier wel meer, de burgeroorlog is toch nog best kort geleden en heeft duidelijke littekens achtergelaten.
De gastmoeder en haar dochter zijn lid van een vrouwengroep die zich bezig houdt met allerlei problemen, op dit moment de grote hoeveelheid plastic afval en de vervuiling dat dit met zich meebrengt. Ik ben meegeweest naar een bijeenkomst, erg leuk maar wel allemaal in het Singalees helaas hahah. Je ziet wel gelijk dat de werkmentaliteit hier heel anders is dan in Nederland. De mensen druppelen een voor een binnen en gaan eerst uitgebreid staan kletsen voor er iets gebeurt. Ik krijg hier een beetje de kriebels van, hoor in m'n hoofd al de stem van een docent met "hallo het is geen pauze!" of de stem van m'n baas met "ik betaal jullie niet om te hele dag te kletsen, dat doe je maar in je eigen tijd!". Maar het begrip burn-out zullen ze hier niet kennen, en het is waarschijnlijk ook wel verstandig om rustig aan te doen met die warmte.
Op woensdag was het een nationale feestdag want het was volle maan. Iedereen is dan vrij en aan het eind van de dag stond een bezoek aan de tempel gepland. Maar het is momenteel regenseizoen en aan het eind van de dag begon het te regenen, dus gingen we maar niet. Regen betekent hier dat het gewoon niet doorgaat, zouden de gymleraren op het OLZ nog wat van kunnen leren!
De dagen erna was tijd voor mij om rustig aan te komen en te wennen aan de omgeving, het eten, het warme weer en het gebrekkige engels wat hier wordt gesproken. Het is enerzijds wel grappig om met handen en voeten te communiceren met de mensen hier, en iedereen is gelukkig heel erg aardig, maar ik hoop wel om in m'n werk straks iemand tegen te komen die fatsoenlijk engels spreekt hahah.
Het geannuleerde bezoek aan de tempel van woensdag werd in het weekend dubbel en dwars ingehaald, want we gingen een "weekendje weg" met het gezin en wat andere gezinnen uit de buurt. Ik dacht, oh leuk stadjes en mooie natuur bekijken. Nou nee. We zijn 2 dagen lang van tempel naar tempel gestruind (ik kan geen Boeddhabeeld meer zien), waar ik ook nog eens een beetje problemen veroorzaakte omdat ik het weigerde ook op blote voeten te gaan lopen. Ik pas me graag aan hoor, maar de hele dag op de buiten vloer lopen waar straathonden leven en honderden anderen met hun blote voeten overheen struinen, dat ging me toch iets te ver. Van zaterdag op zondag nacht gingen we met z'n allen overnachten in een pieplein appartementje, opgepropt op elkaar. Ik sliep in een bed samen met moeder en huilend kind van 1, terwijl ik probeerde te slapen werd er om me heen volop in het Singalees gekletst en blijkbaar is het doodnormaal om telkens het mega velle grote licht aan te doen (en aan te laten) midden in de nacht. En als je dan eindelijk slaapt wordt je rond half 4 's nachts weer bruut wakker gemaakt want dat is een vrij normale opstaantijd hier. Ik denk dat we wel kunnen stellen dat ik na dit alles niet erg in m'n hum was.
Aan het eind van de eerste week kan ik helaas nog geen "alles gaat goed" verkopen. Het aanpassen aan een andere cultuur is zwaarder dan ik had gedacht en dat niemand engels spreekt is voor mij best wel eenzaam. Hopelijk verbetert de situatie als ik ga lesgeven!

Foto's volgen later i.v.m slecht internet.