Ups en downs

Hoi lieve lezers,

Tijd voor blogje nummer 2! Bedankt voor alle lieve reacties vorige week, heel erg leuk om te lezen! We zijn weer een week verder en ik ben nog steeds erg aan het wennen. Het gaat met ups en downs. Deze week begon ik met werken bij de kinderopvang in de buurt (kinderen leeftijd 3/4/5). De juffen hier zijn heel erg aardig en spreken gelukkig goed engels. Ik was dus eerst blij, maar na een paar dagen vooral aan de zijlijn staan kijken omdat veel natuurlijk toch in het Singalees gaat en er een aantal dingen moeten worden afgerond voor december (dan is hier een lange vakantie) waarbij ik niet kan helpen, werd het toch best saai. Hier leek zich echter een oplossing voor aan te dienen toen er een Nederlandse man op het toneel verscheen. Dat moment dat er op je schouder wordt getikt en je hoort "tegen jou zal ik maar gewoon goedemorgen zeggen!" is toch wel heel fijn hoor haha. De man heet Pieter, hij heeft hier een stichting die huizen en scholen bouwt, zo bouwt hij ook een nieuw gebouw voor de kinderopvang. We raakten aan de praat en hij vertelde dat hij hier in het dorp een beroepsgerichte school heeft voor tieners. Zou ik het misschien leuk vinden om daar engelse les te geven? Kom anders even mee dan kun je gelijk het gebouw zien. Ik vond dit harstikke leuk en de school was inderdaad erg mooi. Ik zou wel even overleggen en dan kon ik aan de slag! Nou, dit liep toch een beetje anders. Het gastgezin had lucht gekregen van mijn uitstapje met Pieter en was ontzettend bezorgd. Ik moest absoluut niet zomaar met vreemde mensen meegaan, zeker niet in mijn eentje, wat dacht ik wel niet! Er kon van alles zijn gebeurd! Nou ben ik natuurlijk niet achterlijk en zeker wel in staat in te schatten of iets veilig is of niet, maar in deze cultuur worden meisjes erg beschermt en gezien als heel kwetsbaar en naïef. Het was natuurlijk allemaal goed bedoeld en het gastgezin behandelt me echt als hun eigen dochter wat ontzettend lief en gastvrij is, maar de feminist in mij kon deze reactie toch niet zo goed hebben. Het kostte behoorlijk wat moeite iedereen te kalmeren, en er was nog steeds een probleem. Want Printer (de vrijwilligerswerk coördinator) was niet zo blij met mijn plotselinge eigen plannen. Dit begrijp ik opzich wel, hij was hard zijn best aan het doen dingen voor mij te regelen en dan ga ik daar zomaar doorheen fietsen. Later in de week kon ik namelijk beginnen met engelse les geven aan een groepje kinderen uit het dorp. Dit was allemaal behoorlijk geïmproviseerd, met kinderen van alle leeftijden en alle niveaus door elkaar, met als materialen alleen een pen en een schrift, en niemand om mij te ondersteunen. De eerste les ging dus ook rampzalig. Ik was helemaal in tranen; m'n werk was tot nu toe vrij slecht gegaan en ik zat in m'n eentje in een of ander dorp in the middle of nowhere zonder engels sprekende mensen. Godzijdank is hier 4G bereik zodat ik paps en mams kon bellen, anders had ik het waarschijnlijk niet overleefd. Mijn bestaan is dus, wederom ;), te danken aan m'n ouders, wat zou ik zonder hun moeten? Jullie zullen vast ook erg blij zijn dat ik hier (nog) niet de dood heb gevonden, bedankjes in de comments aan Inez en Robbert zijn toegestaan ;). Goed, over op een positievere toon. De volgende dag besloot ik de les met de dorpskinderen te beginnen met een spelletje en me vooral te focussen op engels spreken in plaats van schrijven, om wat leven in de brouwerij te brengen. Verder bleef Avanti (de 33-jarige dochter van de gastmoeder) ook bij de les aanwezig waardoor ik hier en daar wat hulp had, bijvoorbeeld met vertalen naar het Singalees. Deze les ging een heel stuk beter. Als jullie nog leuke spelletjes of makkelijke Engelstalige liedjes weten hoor ik het graag! Ondertussen had ik op het kinderdagverblijf mijn bewondering geuit over de prachtige sari's die de juffen dragen, dit zijn kleurrijke gewaden (een soort jurken). Mijn opmerking bleef niet onopgemerkt, want op vrijdag kwamen ze aanzetten met een imposante sari, speciaal voor mij. Het enorme ding kostte wat moeite om aan te krijgen, en toen ik het eenmaal aanhad veranderde het schoolplein in een rode loper. Alle docenten liepen foto's te maken en de kinderen dansten om me heen. We gingen zelfs naar een fotostudio in de buurt om een professionele foto van me te laten maken! Het was heel leuk om even zo'n mooie sari aan te mogen, maar het ding was natuurlijk mega onpraktisch en harstikke heet dus na alle comotie heb ik maar weer snel mijn eigen kleren aangetrokken. Maar het staat op de kiek, zie bijgaande foto's! Hierbij volgen ook wat andere foto's van de afgelopen twee weken, met o.a het huis waar ik verblijf (knaloranje, valt niet te missen hahah).
Hoe het verder zal gaan en wat ik allemaal nog wel of niet ga doen weet ik ook niet, het gebrekkige engels leidt er ook toe dat ik telkens geen idee heb waar we nu weer heen gaan of wat ik nu weer moet doen, maar er zit niet veel anders op dan "to go with the flow" denk ik. Ik moet leren om mijn westerse levensstijl van planning, efficiëntie en doelgerichtheid los te laten en het leven hier gewoon te ondergaan. Dat betekent ook niet teveel van mezelf verwachten, we weten allemaal dat dat voor deze 2 keer cum laude geslaagde soms wat moeilijk kan zijn hahaha.
Ik ga er een eind aan breien, we gaan geloof ik weer op bezoek bij een of andere tante om daar een uur thee te drinken en te kletsen, typisch ;).